donderdag 12 juli 2018

Peru: dag 5: El Jardin



*********************************************************************************Zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt heb ik een paar dagen overgeslagen en dat komt door het feit dat onze reis een maand duurde en er niet elke dag iets vermeldenswaardig gebeurde... Ik post dus alleen iets over de dagen waarop we iets speciaals hebben gedaan.
O, ja, na de hoeveelste dag dat we in een land geweest zijn, zet ik ons hotel...voor mocht je op zoek zijn naar een leuk adresje.
*********************************************************************************

De Nasca Lines:

In de voormiddag vertrokken we naar een busmaatschappij, waarvan de plaatselijke bevolking ook gebruik maakt.
Toen we onze woestijnachtige bestemming bereikten, betaalden we en beklommen we de uitkijktoren die Maria Reich daar geplaatst had. Nu ik er over nadenk, eigenlijk was het meer een uitkijktorentje en het platformpje aan de top raakte al snel vol. We keerden dan ook al vlug terug naar beneden. Er waren 3 tekeningen; De Boom, De Hand en De Leguaan. Ze waren mooi en het is cool dat ze toen al zulke rechte lijnen konden maken en vooral ongelooflijk dat ze al die jaren de tekeningen niet hadden gezien en door ééntje ( De Leguaan ) zelfs een snelweg hadden gelegd. Maar nadat je al deze dingen had bedacht, had je het daar wel gezien.
Na de uitkijktoren het uitkijktorentje gingen we nog naar een berg die een halve km verder lag. Door de brandende zon en het feit dat Jits en ik ruzie hadden; ik wou Jits niet over het einde van mijn boek vertellen omdat zij dat boek ook nog kon lezen, waarop zij zei dat ze geen supergeheugen had..., leek het wel alsof de berg 100 km ver lag. Het hielp voor ons humeur ook niet echt mee dat het uitzicht niet zo mooi was als we verwacht hadden; we verwachtten een tekening en we zagen gewoon wat lijnen,waarvan we de betekenis niet konden raden.

woensdag 11 juli 2018

Peru : dag 3

Deze dag startte heel vroeg, en wel door de receptie.
We moesten vroeg opstaan om de bus te halen en we hadden gevraagd of er een vroeg ontbijt mogelijk was, maar de vrouw aan de receptie zei van niet.

Om half zeven 's ochtends klopte er iemand op de deur. Het bleek iemand van de receptie te zijn om te zeggen dat het ontbijt klaarstond. Mama vroeg of het mogelijk was om alles in te pakken voor op de bus en het slot was dat we een pak droge crackers met boter meekregen.

We hadden de duurste busmaatschappij geboekt voor de veiligheid. We moesten er vier uur opzitten, dus gelukkig waren er tv'tjes in de bus. Helaas waren er alleen films in het Spaans. Ik heb dus Vayana in het Spaans gekeken en in mijn boek gelezen.
Bij het hotel duurde het nog een tijdje voor we in onze kamer konden. Maar, eenmaal in de kamer deden we vlug onze bikini aan. Het hotel had namelijk een zwembad...
Helaas...Toen we er eindelijk in zaten, was ons eten er, en terwijl we aten, kwam er een een groep luidruchtige Nederlanders het zwembad in springen. En een paar minuten later moesten we tot onze ontzetting vaststellen dat ze onze opduik ringen in het water gegooid hadden. Het vergde ons enige moeite om ze terug te bemachtigen, maar -mede door mama's hulp- lukte het en Jits en ik gingen toch nog in het zwembad.

Toen we opgedroogd waren was het tijd om te gaan sandboarden. Het was in 1 woord...

AMAZING!

Ik ben er nog steeds niet achter wat ik het tofste vond; het sandboarden zelf : op je buik liggend op een snowboard van een steile woestijnheuvel racen, of de woestijn doorkruisen met een stalen Jeep: het leek wel een attractie. Tegen 100 km/u zandheuvels op-en afsheezen met de wind in je haar, druppeltjes water van de radiator in je gezicht en niet te vergeten: de stank van benzine die je, door de vooraan liggende open motor, tegemoet komt.
We werden vergezeld door nog een familie, Nederlanders. We vreesden het ergste, maar deze waren erg aardig, afgezien van het feit dat de zoon  altijd als hij van een berg kwam "JESUS!!!" schreeuwde. Maar op zo'n manier zoals alleen Nederlanders dat kunnen...


donderdag 12 april 2018

Peru : dag 2 :

We zijn naar het centrum van Lima gegaan met de bus. We moesten er twintig haltes opzitten, maar de tijdsduur viel mee, omdat de bussen in Lima een eigen rijstrook hebben, op de snelweg, welteverstaan. Maar daardoor rijden die bussen echt super snel!
Dat die twintig haltes niet lang duurden kon misschien ook aan het feit liggen dat we op de heenweg konden zitten.
Dat werd duidelijk op de terugweg...toen we in een overvolle bus moesten rechtstaan terwijl er maar mensen bleven bijkomen.

In het centrum van Lima aangekomen, stapten we naar een bekend plein, omringd door okerkleurige traditionele gebouwen met schattige witte balkonnetjes, met in het midden van het plein een grote fontein. Aan de voorkant van het plein staat er een enorm traditioneel monument. Gelukkig gingen we niet naar binnen, mama en papa vonden het te duur voor wat het was.
Rond het plein stonden allemaal politieagenten en rond het plein reden twee politiemannen te paard.
Je mocht het niet betreden. Dat was duidelijk.
Toen we later op de dag terugkeerden werd duidelijk waarom, we bevonden ons te midden van een betoging.
'S middags aten we in een restaurant dat werd opengehouden door nonnen. Moeder Overste ( een oude dame ) was werkelijk verheugt ons te zien! We konden haar verstaan omdat ze Frans sprak.
Het eten was heel lekker en de bediening zeer vlot ( waarschijnlijk wilden ze ons gewoon buitenwerken, want het was al laat en ze gingen bijna sluiten.)
Tot slot gingen we naar de markt, Jits en ik vonden het maar niets, en wel hierom:

Een gebouw, nee eigenlijk een grote loods met allemaal stalletjes.Rijen!
Overal mensen die beweren dat hun verkoopwaar het beste is. Vliegen zijn ook van de partij en de lucht is er bedrukt.
Dan kom je bij het slagerij gedeelte. Het ergste zijn de geplukte kalkoenen, de strot half doorgesneden en hangend aan een vleeshaak. Je moet er voorbij om hier buiten te geraken. Je richt je blik op de grond, maar je ogen worden er naartoe gezogen en je ziet nog net de blauwe ogen van de kalkoen die je passeert, je hulpeloos aankijken...










dinsdag 19 december 2017

Peru dag 1: Lima: Lima Wari Hostel

Het was wel koud in ons hotel; overal stonden de ramen open en buiten was het 19°C ofzo...
Die temperatuur was wel normaal, het was 6 uur 's ochtends. ( Voor ons voelde het wel aan als 's middags, maar vanaf nu praat ik in Peruviaanse uren, als je wilt weten hoe laat het dan in België is, doe je gewoon plus 7 uur. )

Dus... In het hotel konden we gelukkig al in onze kamers. We dachten dat we 2 tweepersoonskamers geboekt hadden, maar eigenlijk bleek dat we 2 vierpersoonskamers hadden geboekt...

Toen we ons gesetteld hadden gingen we 'ontbijten' in een Panneteria, daarna hebben we nog een beetje rondgewandeld en zijn dan terug naar ons hotel gegaan om een beetje te slapen.
Na ons dutje zijn we per fiets Miraflores gaan verkennen.
Het verkeer was er erg chaotisch. Het deed me denken aan honden:
Het geclaxonneer leek op een hondenroep  of zoiets. Als je met een hond gaat wandelen op het platteland en je passeert één van die huizen met grote tuinen en... Waakhonden. De waakhond begint te blaffen en prompt begint de hele hondenbuurt wakker te worden.
Dus dat, maar dan met auto's.

Bij de hoofdwegen waren er 2 rijstroken en daartussen een fietspad met een voetpad ernaast. Bij de kleine wegen was er geen fietspad. Om veilig te zijn fietste je dus best op het voetpad. Ondertussen werd je aangestaard door voorbijgangers met zo'n blik van:" OMG, WAT doen jullie nu?!"
Na een paar uur fietste we terug naar de fietsen verhuur, waar papa vroeg of de uitbater een tandarts wist zijn. ( Hij had al een tijdje last van tandpijn. ) Dat was zo, hij wist het wel zijn, maar het adres wist hij niet. Hij zou wel met ons meelopen zei hij.
Dus zo geschiedde...
En zaten we uiteindelijk 3 uur in de stinkende wachtzaal van een tandarts.

Als avondeten aten we heerlijke groentenlazania in een klein restaurantje met als uitbater een man met een blauwe tulband -met blinkertjes er op- aan.

Doordat alle ramen in het hotel openstonden en er veel straatlawaai was -het was daar blijkbaar cool als je auto alarm bij het minste of het geringste afging én als je alarm uit verschillende delen bestond:
WIEOEWIEOE TUUTAATUUTA PIOEPIOEPIOE TRRRIIIIIIIING enz...- was het dus nogal moeilijk om in slaap te vallen.
Bij mij toch, Jits was al vanaf de eerste minuut vertrokken. Om half vijf 's ochtends was ze echter al op om in haar boek te lezen. Ik zei nog dat ze verder moest slapen, waar ze tegen in bracht dat het in België al middag was. Waarop ik zei dat ze in Belgische uren ook maar om 3 uur 's ochtends was gaan slapen, maar ja... Je kent haar...Of niet natuurlijk...

-xxx- Lenka

zaterdag 9 september 2017

Peru in het vliegtuig

Thuis vertrokken we om 13:40 naar het station, Judith ( huis- en poezenoppas ) was nog de sleutel van de garage en van ons huis komen halen, ik had nog vluchtig de keuken en de living gestofzuigd ( de poetsvrouw kwam wel nog, maar zo was -volgens mama- het aantal vuil dat in ons huis aanwezig was, nog een beetje fatsoenlijk.)

In Zaventem moesten we nog een uurtje wachten voor we konden boarden. We vlogen om 7 uur van Zaventem naar Madrdid, waar we dan nog 3 uur moesten wachten tot we om 00:00 in het vliegtuig zaten.
Mijn zus kon haar geluk niet op toen er tv'tjes aanwezig bleken te zijn. We keken naar een film tot we avondeten kregen ( om 1 uur ).
Daarna moesten we wel slapen.
Of, in mijn geval: proberen te slapen.

Het was een nachtmerrie.
Het is altijd een nachtmerrie voor mij om te slapen in een vliegtuig. Maar Jezus...ik had niet verwacht dt het nu weer zo moeilijk zou zijn!
Mijn situatie:

1- De motor van een vliegtuig...Dat maakt echt lawaai man!
2- Zittend slapen...Akkoord...Je kan je stoel naar achter laten, maar degene voor je doet dat ook en Iberia air is niet echt zo luxueus en als ik niet oplette zaten mijn knieën geplet!

3- Je medepassagiers; het is écht frustrerend als iedereen om je heen ofwel een film kijkt ofwel slaapt, terwijl jij zielig zit te bedenken hoe je in godsnaam zou kunnen slapen.
Tot overmaat van ramp zat aan de overkant van het gangpad een man ( in een fluo geel  joggingsshirt met fluoriderende strepen op) naar films zonder oortjes te kijken, de hele nacht!
Op den duur had hij waarschijnlijk alle volwassenen films al gehad, want hij zat naar 'Ballerina' te kijken!

Eenmaal geland, moesten we nog door de paspoortcontrole en onze valiezen bemachtigen.
Toen dat achter de rug was moesten we nog een klein uurtje in de auto zitten op weg naar ons hotel: Lima Wari Hostel.

-xxx- Lenka

vrijdag 1 september 2017

Italië ( deel 6 )

Tot slot: zaterdag:
Zaterdag gingen mama en papa naar Terra Murata. Jits en ik bleven thuis, want we hadden geen zin om te wandelen en we moesten nog afwassen ook! ( Op reis hebben we een beurtrol ). Dat deden we terwijl we ondertussen een aflevering van 'FC De Kampioenen' keken, kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen.

Toen ze terug waren, gingen we nog iets drinken  in de bar op het pleintje, terwijl we zaten te kaarten ( wippen ).
Daarna namen we de bus naar een strandje, aten we eerst iets en gingen daarna naar een ander strandje -het waaide te hard en bovendien had een bejaard koppel onze wind-vrije plek ingepikt.

De avond brachtten we al inpakkend, pannenkoeken bakkend ( voor op het vliegtuig, echt heerlijk, vooral omdat iedereen kijkt met een blik van :"OOO die hebben pannenkoeken! Mamaaaah ik wil da ook! Dan hebben die moeders een neutent kind aan hun been :-)), etend, citroenthee drinkend, en lezend door.

-xxx- Lenka

woensdag 30 augustus 2017

Italië ( deel 5 )

Vrijdag:
Vrijdag hielden we een soort rustdag. We aten ( pas of al, voor mij en mijn leeftijdsgenoten overduidelijk al) om 10 uur op ons dak/terras.
Daarna gingen we iets drinken op een pleintje in Bar Roma.
Waar het trouwens bloedheet was, want we zaten in de blakende zon. Tijdens ons spelletje Uno ( dat ik 1 keer won en mama ook 1 keer ) begonnen er zich al zweetplekjes te vormen.
OOPS!
Daarna gingen we een gelato eten in een bar, aangezien onze vorige aanraking met gelato niet echt positief was, bestelden we eerst een test-ijsje, om de kwaliteit van het ijs te testen. Het was heerlijk dus bestelden mama & ik er nog 1.

Ergeren jullie je daar ook aan als diegene achter de bar geen Engels kan?
Mama in ieder geval wel, de serveuse kon niet uit ons Engels op maken dat ze de mogelijke smaken moest overlopen.
Ons ijsje aten we op in de zon, maar het waaide wel dus ik ging met mijn handen in mijn zij zitten, zodat mijn armen niet aan mijn lichaam plakten, nu kon de wind er voor zorgen dat mijn zweetplekjes onzichtbaar werden, slim hé!
Vooral omdat ik die ochtend geweigerd had deo aan te doen, omdat het mannendeo was. ( We nemen op reis, als er maar een beperkt aantal vloeistoffen mee mogen, om de beurt mannen- of vrouwendeo
mee. Ik weigerde dus omdat ik niet wilde ruiken als de jongens uit mijn klas net na turnen!
Je neus wordt dan op de proef gesteld! Niet te geloven!
Je ruikt dan een mengeling van allemaal te straffe deo's en mensen die helemaal géén deo aan hebben! Bij meisjes gebeurt dat dus NOOIT, die lenen hun deo gewoon uit, dus iedereen ruikt ongeveer hetzelfde. Dat boven het feit dat vrouwendeo gewoon véél lekkerder ruikt dan mannendeo!

Ons middageten aten we op aan het strandje waar we donderdag ook even gestopt waren om te rusten.
We pick-nickten daar op de dijk en we gingen er pas om 5 uur weg, want het begon er te waaien. We waren bijna gepakt en gezakt, toen ik mijn jas nog altijd niet vond. Ik begon me al zorgen te maken want deze jas had ik gekregen als vervanging voor een andere jas die ik ook al was kwijtgeraakt. Uiteindelijk bleek hij weggewaaid te zijn en op de dijk te liggen. Papa had hem teruggevonden, waarvoor nogmaals hartelijk dank!
IEUW! ik klink als de directeur, in zijn mails, bij mij op school.

-xxx- Lenka